ΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ ΤΟΥΣ!

O Mάνος Αντώναρος γράφει στο blog του στο gazzetta.gr για το... πανηγύρι των τρελών και την κατάσταση που επικρατεί στην πολιτική ζωή του τόπου σε σχέση με τα media!

Δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Εννοώ οι πολιτικοί και τα media.

Τι-πο-τα! Ούτε λέξη σας λέω….

Οι μέν πρώτο (οι πολιτικοί) το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το (δικό τους) αύριο τα δε media, πώς θα επιβιώσουν περιγράφοντας (αν και η περιγραφή είναι «τέχνη») το αύριο των συγκεκριμένων πολιτικών.

Το ΠΑΣΟΚ ψάχνεται ποια θα είναι η διαδοχη κατασταση μετα τον Γιωργάκη.

Η ΝΔ ψάχνεται πώς θα γίνει η ίδια διάδοχη κατάσταση.

Ο Καρατζαφέρης τί βερμπαλιστική εξυπνάδα θα πει.

Και η Αριστερά σιωπά μέχρι να γίνει τζέρτζελο και να αρχίσει να φωνάζει.

Εδώ ο κόσμος καίγεται (πεινάει) και αυτοί το βιολί τους…. Λες και αδελφάκι μου, ζουν σε θαμπή γιάλα.

Ακους νέα ονόματα που θα ασχοληθούν με την πολιτική και παίρνεις φόρα…. Μεγάλη φόρα… σαν τους τριπλουνίστες…. Πάμεεεεεεεεεε….. μπάμ το κεφάλι στο τοίχο… Τίποτα! Ξανά φόραααααααααα…. Μπαμ κι άλλη μια στον τοίχο…. Έκανα λακούβα στον τοίχο, αλλά το κεφάλι αντέχει….

Θα μπουν νέα πρόσωπα στην πολιτική, λέει.

Για πες ένα:

Ο Γιώργος Αυτιάς!

Φέρτε μου ατσαλένιο τοίχο να βαρέσω το καρκάλι…

Ο Α-υ-τ-ι-α-ς;

Ο ΑΥΤΙΑΣ;

Ο Καστανίδης ή ο Σκανδαλίδης (μπερδεύτηκα ειλικρινά) ή και οι δυο... τέσπα....θέλει να κάνει κόμμα ή κάτι τέτοιο… να αναβιώσει την κεντρο-αριστερά ή κατάλαβα λάθος… πείτε μου ότι κατάλαβα λάθος γιατι θα παρελάσω μαζί με τους Χρυσαυγίτες φορώντας μπλούζα του ΚΚΕ μαζί με έναν φίλο μου gay από την Τανζανία…

Αμ, το άλλο; Ο Ραγκούσης δελφίνος;

ΡΕ ΠΕΙΝΑΜΕ… ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ;

Θέλω να ΒΡΙΣΩ…

ΘΕΛΩ ΝΑ ΡΙΞΩ ΜΠΙ-ΝΕ-ΛΙ-ΚΙΑ!

Όχι!

Ο-Χ-Ι! Το βρήκα:

Σας δημοσιεύω το κομμάτι της Κωλόγριας.

Τα ρίχνει για άσχετο θέμα… αλλά τι πειράζει… Κι αυτοί γι ασχετα θέματα μας λένε…. Απολαύστε την… και βρίστε μαζί της… εγώ πάω να ακούσω : Ολγα & Μανώλη!

Ρίξ'τα κοπελάρα μου!

Άντρες-Γυναίκες 1-0.

«Στο +5 η Ομόνοια, πέταξαν ομπρέλα στο βοηθό διαιτητή και διακόπηκε το Γρανάδα Μαγιόρκα και ο αντίχριστος είναι μαύρος;»

Αυτά είναι όσα άκουσα χτες και προχτές περί αθλητικών και περιττό να σας πω ότι διασκέδασα τα μάλα. Στο +5 η Ομόνοια ακόμα δεν έχω καταλάβει τι είναι αλλά μου κάνει κάπως σα να πήρε 5 πόντους η Ομόνοια (η πλατεία ντε) επειδή δεν είναι πια μέσα στην πρέζα και στην μπίχλα. Όνειρα θερινής νυκτός δηλαδή. Όσο για την ομπρέλα που πέταξε ο άλλος, έριξα το γέλιο της αρκούδας αν και θεωρώ ότι ήταν καφρίλα. Τι πράμα κι αυτό να πετάνε πράγματα στο γήπεδο; Καλά, είναι σοβαροί; Ότι καταλαβαίνω την ευχαρίστηση την καταλαβαίνω απόλυτα και πάρα πολλές φορές θέλω να πετάξω πράγματα, πιστέψτε με, γλάστρες, βάζα, ποτήρια, μια φορά ήθελα να στείλω από το μπαλκόνι μια πολυθρόνα αλλά με σταμάτησε ο εγκέφαλος που λειτουργεί -παραδόξως- ακόμα. Ήταν και θεόβαρια εδώ που τα λέμε... Το καταλαβαίνω λοιπόν, αλλά ξέρω ότι η πράξη στερείται κάθε σοβαρότητας. Είναι δυνατόν επειδή δε σου αρέσει κάτι να πετάς πράγματα; Δηλαδή άμα βρεθούμε και μου πεις κάτι και μένα δε μ’ αρέσει, θα σου αρέσει να σου ρίξω μία με την παντόφλα στη μούρη; Όχι άμα σ’ αρέσει να στο κάνω γιατί δε νομίζω ότι απ’ όλα όσα λες, όλα είναι φανταστικά κι άξια προσοχής.

Σκάσε Κωλόγρια γιατί θ’ αρχίσουν ν’ αγριεύουν και θα φας τίποτα άγια και δεν το αντέχεις. Εντάξει ρε παιδιά, μια μαλακία είπα και γω, πετάτε ό,τι θέλετε. Εσάς θα σας κόβονται οι αγώνες στη μέση και θα αποκλείονται οι ομάδες σας, εγώ χέστηκα, δεν έχω πρόβλημα. (Είδατε ότι ξέρω και για αποκλεισμούς ομάδων ε; ε; ε; ε;)

Που λέτε. Α! Ο μαύρος είναι αντίχριστος. Ερώτηση ήταν αυτή, άντρα που κρατούσε αθλητική εφημερίδα στο χέρι προς άντρα -φίλο του προφανώς- ενώ περπατούσαν δίπλα-δίπλα χαμογελαστοί σε γνωστό δρόμο της Αθήνας. Τι διάβασε τώρα αυτός στην αθλητική εφημερίδα που του γεννήθηκε η απορία αν ο αντίχριστος είναι μαύρος, γύρευε πραγματικά. Καλά μιλάμε, δεν υπάρχουν οι εφημερίδες σας. Τι τίτλοι είναι αυτοί; Διασκεδάζω πραγματικά όταν τις βλέπω.

Πω πω μ’ έχει πιάσει η μαλακία τώρα και θέλω ν’ αρχίσω να σας πειράζω, να λέω μαλακίες και τέτοια αλλά φοβάμαι μην παρεξηγηθείτε και μ’ αρχίσετε γιατί έχω μπει που έχω μπει σα σφηνόπουτσα –τι λέξη κι αυτή, από που βγήκε;, μα πραγματικά, ποιανού το τσιτσί έμοιαζε με σφήνα ή δεν έμοιαζε αλλά του σφήνωσε και το έβγαλαν; Τι γίνεται στον κόσμο; Που πάμε;- δεν είναι σωστό να σας λέω και μαλακίες. Αλλά θέλω δραματικά. Καταρχήν μου αρέσει που μιλάω σε άντρες. Το τι μ’ αρέσει δεν μπορείτε να φανταστείτε. Και όχι από την αυτάρεσκη πλευρά της ζωής. Γιατί, είμαι θεογκόμενα με το βρακί μπροστά σας; Όχι, καμία σχέση. Καμία σχέση. Μ’ αρέσει που σας μιλάω γιατί πάντα συμπαθούσα τους άντρες περισσότερο κάπως. Μαλακία λέω τώρα, δεν εννοώ ακριβώς αυτό αλλά συγχωρήστε με, θα προσπαθήσω να το εξηγήσω τι εννοώ μην παρεξηγηθούν και οι άλλες και δεν έχω όρεξη, βαριέμαι.

Είστε λιγότερο πολύπλοκοι ρε παιδί μου. Να αυτό εννοώ. Αυτή η πολυπλοκότητα που ανατινάζει αρχίδια στον αέρα και τα φτάνει στο διάστημα και που σαφώς είναι απαραίτητη και την έχω και γω μιας και είναι γυναίκα και αν δεν υπήρχε, ομαδικώς θα ήμασταν αλλού, ανατινάζει αρχίδια στον αέρα. Οι άντρες όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, ψάχνουν να βρουν τη λύση του. Εμείς το κάνουμε τόσο νιανιά που μετά δε βρίσκεις άκρη. Εντάξει, ναι, δεν είναι όλοι και όλες το ίδιο, για κάποιες γενικές αρχές μιλάμε, χέστε με τώρα, ξέρετε για τι πράγμα μιλάω, και μένα οι περισσότερο κοντινοί μου άνθρωποι γυναίκες είναι. Τις καταλαβαίνω απόλυτα και τις ξέρω πολύ καλά γιατί είμαι μία απ’ αυτές αλλά έλα που καταλαβαίνω και σας. Και σεις δεν μου τη σπάτε. Μου τη σπάτε δηλαδή και πολλές φορές μου ’ρχεται να σας χώσω μία μέσα στη μούρη με την παλάμη ανοιχτή να είναι όλη δική σας και να μην περισσέψει για κανέναν άλλο, αλλά είναι όπως θα ήθελες να βαρέσεις ένα παιδί. Γιατί είστε παιδιά και μη χαίρεστε και καλύπτεστε πίσω απ’ αυτό γιατί κι αυτό σπάει αρχίδια και τα στέλνει στο διάστημα. Απλώς είναι χαριτωμένο. Ενώ οι γυναίκες με την πολυπλοκότητά τους μου τη δίνουν γιατί ξέρω ότι πολλές φορές τα κάνουν επίτηδες αυτά που κάνουν, έτσι, για να δικαιολογήσουν την ασήμαντη πολυπλοκότητα της πράξης τους. Εντάξει κοπελιά, τα έκανες μπουρδέλο χωρίς λόγο. Τελείωσε. Δεν πειράζει. Ξέχνα το, πες συγνώμη και τέλος. Όχι. Θα τα κάνω μεγαλύτερο μπουρδέλο για να δικαιολογήσω την όλη κατάσταση. Ναι αλλά εγώ βαριέμαι, γεια σου και χαίρετε. Κάπως έτσι δεν είναι; Δεν καταλάβατε; Ε τα βλέπετε; Η πολυπλοκότητα και τα από πίσω είναι. Που δε λέμε καθαρά αυτό που θέλουμε, τα λέμε έτσι και λίγο αλλιώς κι όποιος το έπιασε, το έπιασε κι άμα δεν το έπιασε του κρατάμε και μούτρα άμα λάχει γιατί θα έπρεπε να το είχε πιάσει. Αυτό το καταλάβατε νομίζω. Ήταν σαφές.

Γυναίκες. Τι να πω γι’ αυτές. Για μας δηλαδή. Πόσες φορές έχω περάσει από τον καθρέφτη κι έχω ρίξει μια βασιλική μούντζα στην πάρτη μου δεν ξέρετε. Ναι, μπορεί να ήταν κι από πικρία αλλά έχω ρίξει και για τα λάθη που έχω κάνει. Άντρες. Γιατί διαφέρετε τόσο πολύ από μας; Γιατί εμείς είμαστε σαν τον υπολογιστή της ΝΑΣΑ και σεις σαν τον κύβο του Ρούμπικ; ...Δεν σας έθιξα, σας παρομοίωσα με το γαμάτο παιχνίδι που πρέπει να είσαι έξυπνος για να το παίξεις και δεν μπορείς να το αφήσεις με τίποτα. Ενώ ο υπολογιστής της ΝΑΣΑ τι είναι; Γαμάτος είναι, πολύπλοκος είναι, παπάδες κάνει, αλλά άμα τα παίξει, σου βγαίνει η Παναγία να τονε φτιάξεις το μπούστη. (Εννοώ ότι άμα σκαλώσει η γυναίκα, τη γάμησες με απλά λόγια).

Βέβαια, λέω για τις γυναίκες ότι είναι τρελές ουσιαστικά και για τα σίδερα, αλλά υπάρχει και η άλλη πραγματικότητα. Ότι χωρίς αυτές πολύ απλά δε θα ζούσατε. Δε θα υπήρχε κανείς μας αν δεν υπήρχαν αυτές. Θα μου πεις ούτε η κότα θα υπήρχε αν δεν υπήρχε το αυγό ή το ανάποδο; Μην μπερδεύεσαι. (Η πολυπλοκότητα..).. Δε θέλω τώρα εδώ να αναπτύξω το σύμπαν ολόκληρο, όχι, δε θέλω να πω τι περνάνε οι γυναίκες ανά τον κόσμο, ούτε να πω πως όλες τις μάχες, πολέμους, καταστροφές, παιχνίδια με όπλα τα κάνουν οι άντρες που διασκεδάζουν μ’ αυτά μιας και η φύση τους είναι πιο επιθετική, πιο του κυνηγού, πιο τετράγωνη, ενώ των γυναικών πιο ήπια, πιο στρογγυλή.. Θέλω να πω πως πρέπει να τις αγαπάτε τις γυναίκες, όσο τρελές και ακατανόητες κι αν σας φαίνονται. Να, θα πω ένα απλό παράδειγμα, κάτι που μπορεί να μην το έχετε σκεφτεί. Ξέρετε τι περνάμε με την περίοδό μας; Δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Είναι σα να ζει μέσα μας ένας μικρός κύριος Χάιντ. Και που δυστυχώς δεν μπορούμε απόλυτα να τον ελέγξουμε γιατί έχει να κάνει μ’ αυτές τις καριόλες τις ορμόνες. Εκεί λοιπόν που είμαστε καλά, ξαφνικά μας πιάνει δυστυχία, μαλακία, μιζέρια, καντίφλα, πείτε το όπως θέλετε, δε με ενδιαφέρει, μόνο μάθετε πως δεν μας αρέσει κα-θό-λου. Γιατί αν πιστεύετε πως σε ένα φυσιολογικό άνθρωπο του αρέσει να του γυρίζουν τα μάτια τούμπα και να βγαίνει η λερναία ύδρα από μέσα του ξαφνικά, κάνετε λάθος. Και δεν είναι μόνο αυτό, οι πουτάνες, ο καριόλες οι ορμόνες. Είναι και οι πόνοι. Πονάει η μέση, πονάνε τα βυζιά, πονάει η πλάτη, έχεις κομμάρες, σα γαμώ το σπίτι μου είσαι. Και ούτε αυτό είναι. Αφού σου έχει γαμήσει τη μάνα η φύση για πόσα 40 χρόνια ξέρω γω να υποφέρεις κάθε μήνα και να ψυχασθενιάζεις, έρχεται η εμμηνόπαυση κι αντί να κουλάρεις, αρχίζει άλλο μαρτύριο. Ζεσταίνεσαι, κρυώνεις, μαλακίζεσαι, σαφρακιάζεις. Σου αδυνατίζουν τα κόκαλα, ασχημαίνεις, γίνεσαι σα σταφιδιασμένο δαμάσκηνο. Ενώ οι άντρες; Όσο μεγαλώνουν, τόσο καλύτεροι, τόσο ομορφότεροι, τόσο μια χαρά, κανένα πρόβλημα άμα προσέξουν. Γιατί εσείς, λίγο να προσέξετε θα είστε κομπλέ. Εμάς πρέπει να μας γαμηθεί η μάνα, ο πατέρας και όλο μας το σόι να πάει πίπα κώλο εμπλοκή και ίσως, ίσως λέγω τότε, να είμαστε οκ, μια χαρά, εντάξει. Γι’ αυτό σας λέω, αγαπάτε τις γιατί τα έχω πάρει τώρα, άντε. Όχι, δεν έχω περίοδο.

Που λέτε. Αλλάζω θέμα. Μου είπε ο Μάνος να πάμε σε αγώνα. Ποδοσφαιρικό ντε. Καλά, με πακοτίνια θα πάω. Άλλο αν μου τα σκουντάνε και τα σκορπίζω δεξιά αριστερά, δεν πειράζει. Ελπίζω μόνο να είναι καλός ο αγώνας ή να έχει τίποτα γκομενάκια να ξεκουράσω τα βλέφαρά μου αν είναι βαρετός. (Εκνευριστικές μαλακισμένες γυναίκες ε; ε; ε; ε;) Για να δούμε. Σε λίγο που δε θα’ χουμε να βάλουμε βρακί στον κώλο μας γιατί αυτά τα κωθώνια εκεί στο Σύνταγμα που μαζεύονται σε κείνο το μπουρδελάκι, Βουλή το λένε, θα τα θέλουν κι αυτά να μας τα πάρουν, εκεί να σας δω. ...Τώρα που λέω για αγώνα... ξέρετε τι πρέπει να γίνει; Να οργανωθείτε, να γίνει ένας αγώνας στο Σύνταγμα κι ότι έχουμε στο σπίτι μας να τα πετάμε στη Βουλή. Γαμάτο; Γιατί να γαμιούνται τα γήπεδα; Να γαμήσουμε αυτούς που μας γαμούνε. Αυτό μάλιστα. Κι εγώ μαζί σας. Καρέκλες, τραπέζια, γριές, περιστέρια, ότι βρούμε, θα τα πετάμε όλα πάνω στη Βουλή. Έτσι μάλιστα!

Και μ’ αυτή την ωραία σκέψη σας χαιρετώ προς το παρόν κι ίσως να τα ξαναπούμε. Να μας αγαπάτε παρακαλώ :) Χαίρεται!